Μάρκος Καμπάνης - Μονή Καρακάλου

Ψαλμός Από τον Σταύρο Πάτα

Προαιώνιε και αθάνατε Κύριε.

Ευχαριστώ τη μεγαλοσύνη σου για τη ζωή,που μου χάρισες μέχρι σήμερα.

Ευλογώ και δοξάζω την άπειρη αγαθότητά σου,χάρη στην οποία για τόσα χρόνια δεν οργίστηκες εναντιόν μου για τις παραβάσεις των αγίων σου εντολών,ούτε με τιμώρησες για τις παραλείψεις των καθηκόντων μου.

Φιλεύσπλαχνε και πολυέλεε Κύριε αξίωσέ με να περάσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου,με επιμέλεια και τιμιότητα,με σταθερότητα και αφοσοίωση,με ταπεινότητα και εγκράτεια,με δικαιόσυνη και αγάπη.

Παντοδύναμε ουράνιε Πατέρα φύλαξε τη συνείδηση μας καθαρή απο κάθε αμαρτία για να μπορέσουμε τη μέρα της κρίσης να γίνουμε δεκτοί στη βασιλεία των ουρανών.

Ο παππούς εξηγεί στο παιδί του για τη ζωή στην έρημο

- Παππού πως ζούσατε στην Αίγυπτο;
- Παιδί μου στην Αίγυπτο στην αρχή ζούσαμε πολύ ωραία. Μετά όμως άρχισαν να μας βασανίζουν. Μας σκότωναν τα παιδία μας, μας έβαζαν να κάνουμε σκληρές δουλειές, δεν μας έδιναν αρκετό φαγητό και πολλά ακόμη.
- Πώς ένιωθες όταν ζούσες εκεί ;
- Ήμουν απελπισμένος, δυστυχισμένος και πεινασμένος όπως όλοι οι άλλοι.
Ήταν δύσκολη ζωή.
- Πώς βγήκατε από εκεί; Ποιός σας βοήθησε;
- Ήμασταν πολύ τυχεροί που βγήκαμε απ΄την Αίγυπτο. Βγήκαμε με τη βοήθεια του Μωυσή και του θεού που άνοιξε τη θάλασσα στα δύο και περάσαμε στην έρημο.
- Πόσα χρόνια περιπλανιόσασταν στην έρημο;
- 40 χρόνια !
- Μα στην έρημο ξέρω ότι το πρωί κάνει πολύ ζέστη και την νύχτα πολύ κρύο. Πώς επιβιώνατε σ΄αυτές τις συνθήκες;
- Ο Θεός μας βοηθούσε. Το πρωί γινόταν σύννεφο για να μας καλύπτει απ΄τον ήλιο και το βράδυ φωτιά για να ζεσταινόμαστε.
- Παππού αφού ο θεός σας βοήθησε τόσες φορές εσείς τι έπρεπε να κάνετε γι΄αυτόν;
- Ο Θεός μας έδωσε έναν δεκάλογο και μας ζήτησε να τον τηρούμε. Εμείς το βάλαμε σε ένα ξύλινο κουτί στολισμένο με χρυσαφικά που το λέγαμε Κιβωτό της Διαθήκης και το παίρναμε πάντα μαζί μας.
- Παππού να σε ρωτήσω κάτι ακόμα;
- Ναι.
- Ποιός ήταν ο αρχηγός σας όλα αυτά τα χρόνια στην έρημο ;
- Ο Μωυσής. Αυτός που μας είπε να πιστεύουμε στο θεό και να μην τον ξεχνάμε ποτέ. Ήταν σπουδαίος και πιστός.
- Θα μας τον γνωρίσεις κάποτε ;
- Παιδί μου, τώρα ο Μωυσής βρίσκεται στον ουρανό μαζί με το θεό. Εσύ θα τον συναντήσεις σε πάρα πολλά χρόνια όταν γίνεις όπως εγώ.


Κωνσταντίνος Γεωργαντόπουλος
Τμήμα Α1

Βάδιζε καὶ ἀνάβηθι πρός με εἰς τὸ ὄρος καὶ ἴσθι ἐκεῖ...

Ὀλίγες ἡμέρες ποὺ μείναμε στὸ Σινᾶ, εἶναι ἕνας ἀσήμαντος χρόνος γιὰ ν’ ἀνιχνεύσει κανεὶς τὸ μυστικὸ τῆς ἐρήμου, νὰ μαντέψει πὼς εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς κι ὄχι ἕνας τόπος ἡ ἔρημος. Αὐτὴ ἡ ἔσχατη γυμνότητα, ἡ τέλεια ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὶς περισπάσεις καὶ τὴν ἀπατηλότητα τοῦ κόσμου τούτου, εἶναι ἕνα νόημα μυστικό, ποὺ δὲν ἑρμηνεύεται μὲ τὸ λόγο.
Περπατούσαμε τὸ πυρωμένο πρόσωπό της ζητώντας τὶς σπηλιὲς τῶν ἀσκητῶν, τὰ σκόρπια ξωκλήσια κι ὅλη αὐτὴ ἡ νοσταλγική μας ἀνίχνευση ἦταν μία ὁλόψυχη ἐμπειρία κι ὄχι ἁπλῶς ἕνα πενιχρὸ χρονικό, ἀπ΄ ὅπου ἀπέμειναν οἱ ἐντυπώσεις, καίτοι αὐτὲς μόνο δύνανται τελικῶς νὰ καταγραφοῦν.

. Κάπου ἐδῶ πρέπει νὰ εἶχε στρατοπεδεύσει ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, τότε ποὺ καρτεροῦσε τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Νόμου. Αὐτὸ τὸ γρανιτένιο βουνὸ ποὺ ἀνεβαίνουμε, πρέπει κάποτε νὰ «ἐκαπνίζετο ὅλον, διά τό καταβεβηκέναι τόν Θεόν, ἐπ’αὐτῷ ἐν πυρί»! Ἦταν μιὰ Θεοφάνεια στὰ μέτρα τοῦ σκληροτράχηλου λαοῦ, ὁ συγκλονισμὸς μίας φοβερῆς παρουσίας.
Κοιτάζω γύρω τοὺς ὄγκους τοῦ γρανίτη, τὸν ἀμμουδερὸ δρόμο, ἕνα τοπίο ἀνέγγιχτο ἀπὸ τὸ χρόνο. «Πᾶς ὁ ἁψάμενος τοῦ ὄρους θανάτῳ τελευτήσει... Ἐάν τε κτῆνος ἐάν τε ἄνθρωπος οὐ ζήσεται». Καὶ ξεχώρισε τότε μόνος ὁ Μωυσῆς ν’ ἀνέβει στὸ βουνό, νὰ πάρει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὸ Νόμο.
Ὅσο ἀνεβαίνουμε, τὸ βλέμμα ἀγκαλιάζει τὴν ἀτέλειωτη διαδοχὴ τῶν γυμνῶν κορυφῶν, χωρὶς πουθενὰ ἕνα παραμικρὸ ἴχνος ζωῆς καὶ βλάστησης. Εἶναι καὶ μία μεγάλη ἀμμουδερὴ ἔρημος, ποὺ ἀνοίγεται πρὸς τὰ νότια χωρὶς διακοπῆ. Ὁ καμηλιέρης ἐξηγεῖ ὅτι ἀπὸ κεῖ τραβᾶνε οἱ καμῆλες γιὰ τὸ Τόρ, τὴν ἀρχαία Ραϊθῶ.
Σὲ λίγο ὁ «δρόμος» τελειώνει, βλέπουμε τὴν καμῆλα μπροστὰ νὰ σταματάει, νὰ λυγίζει τὰ πόδια καὶ νὰ χαμηλώνει στὴ γῆ, γιὰ ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπ’ τὸν ἐπιβάτη της. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα θ’ ἀνεβοῦμε ὅλοι ἀπὸ τὰ σκαλοπάτια χτισμένα στὸ γρανίτη, κάπου σαράντα λεπτὰ ἀνάβαση.
Τὸ κλιμακωτὸ μονοπάτι σύρεται στὴν πλαγιὰ ἀνάμεσα σὲ πελώριους βράχους μὲ ἀπίθανα σχήματα. Λεῖες, στιλπνὲς ἐπιφάνειες, μὲ παράδοξες καμπυλότητες, ποὺ καὶ ἡ πιὸ τολμηρὴ ὑπερρεαλιστικὴ φαντασία δὲ θὰ μποροῦσε νὰ συλλάβει σὲ τέτοια ποικιλία μορφῶν. Ὡστόσο ἐκτὸς τῆς θέας εἶναι καὶ τὰ σκαλοπάτια, μία μικρὴ δοκιμασία γιὰ τὴν ἀσυνήθιστη ἀντοχή μας. Πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας τινάζεται ἕνας ὁλόγυμνος βράχος, εἶναι ἡ Τζέμπελ Μοῦσα, ἡ Ἁγία Κορυφὴ μὲ 2292 μέτρα ὕψος.
Κάποτε φτάνουμε καὶ στὴν κορυφή, κι ὁ ἄνεμος εἶναι δυνατός, ἡ μόνη κυριαχικὴ παρουσία.. Περπατοῦμε κι ἐμεῖς λοιπὸν στὸ Θεοβάδιστο τόπο, εἶναι ἕνα ρῖγος αὐτὴ ἡ σκέψη. Ταυτοχρόνως κι ἡ θέα εἶναι ἐκπληκτική, ὅσο φτάνει τὸ μάτι, ἡ ἀτέλειωτη διαδοχὴ τῶν γρανιτένιων κορυφῶν
Mέσα ἀπὸ τὶς γύρω κορυφὲς ποὺ ἐπὶ μισὴ ὥρα ντύνονται ἕνα στεφάνι φῶς πορφυρό, ὁ ἥλιος προβάλλει, ἕνας πελώριος, κατακόκκινος δίσκος. Τὰ μάτια εἶναι κι αὐτὰ ἀσυνήθιστα στὰ «σκληρά» χρώματα τῆς ἐρήμου, σὲ αὐτὸ τὸ πορφυρὸ τῆς ἀνατολῆς καὶ τῆς δύσεως, τὸ βαθὺ κυανὸ τοῦ οὐρανοῦ, τὸ δυνατὸ χρῶμα τῆς πέτρας καὶ τῆς ἄμμου. Θά ’λεγες, πὼς εἶναι μία ἄλλη ποιότητα αἰσθητικῆς, ἐντελῶς ἀσκητικὴ κι αὐτή, ἐλάχιστα τερπνὴ γιὰ τὶς αἰσθήσεις.

Μια γιαγιά διηγείται την ιστορία των Ισραηλιτών...Από την Δήμητρα Σουλά

- Γιαγιάαα, που ζούσαμε πριν έρθουμε στην Παλαιστίνη?.
- Στην έρημο ,παιδί μου.
- Άκουσα γιαγιά πως την εποχή εκείνη τα αγόρια τα πετούσαν στον Νείλο
- ναι , τι μου θυμίζεις…
- ένα παιδάκι είχε σωθεί νομίζω
- ααα !! ακούς Ραχήλ? Ακούς αδελφή μου , για το Μωυσή λέει.!! ναι εγγονούλα μου , ο Μωυσής σώθηκε !!θέλημα θεού ήταν!!
- Δηλ. γιαγιά? Τι εννοείς
- Τον έριξε η μάννα του στο ποτάμι μέσα σε ένα καλαθάκι και αυτός κατάληξε στα ανάκτορα δίπλα στους Φαραώ
- και γιατί λες ότι ήταν θέλημα θεού?
- Γιατί αργότερα ο θεός τον διάλεξε να μας σώσει από τους Αιγυπτίους
- Καλά γιαγιά,…και δεν φοβήθηκε?
- Στην αρχή ναι, φοβήθηκε, όμως ο θεός τον διάλεξε και όταν ο Θεός διαλέγει κάποιον τότε τι έχει να φοβηθεί αυτός?
- Δηλ. γιαγιάκα μου?
- τον βρήκε παιδί μου στο όρος Σινά..
- Στο Σινά? Που στην Αίγυπτο?
- ναι παιδί μου στην Αίγυπτο , μίλησαν , συμφώνησαν και ο Μωυσής ανέλαβε το έργο της απελευθέρωσής μας!!!!
- και?
- και παιδί μου…ΟΡΕΞΗ ΕΧΕΙΣ!!!!
- πες μου γιαγιάκαααα
- ξεκινήσαμε ..ένα ασκέρι ,παιδιά γυναίκες γέροι ,άμαθοι στον πόλεμο ,να φύγουμε αλλά στον δρόμο ο Φαραώ άλλαξε γνώμη και μας καταδίωξε.
- Γιατί? τι σας ήθελε?
- για σκλάβους!! για εργάτες
- σας έπιασε?

- σχεδόν.. αλλά εκεί στην Ερυθρά θάλασσα , εμείς περάσαμε αλλά οι Αιγύπτιοι πνίγηκαν σχεδόν όλοι!! Βγήκαμε στην έρημο ..εκεί να δείς ..πείνα δίψα , φόβος ,αλλά ευτυχώς που ο Μωυσής δεν μας έλεγε ψέματα.
- δηλαδή?
- να όποτε χρειαζόμασταν κάτι ο Μωυσής προσευχόταν και αυτό γινόταν!!! μάννα , νερό , ορτύκια, προστασία, φως, σκιά, φωτιά , ότι θέλαμε!! μετά από καναδυό μήνες πάλι τον φώναξε και του έδωσε εντολές .Δέκα. να τις φυλάμε και να υπακούμε. Τις βάλαμε σε ένα κιβώτιο μέσα σε μια σκηνή ,σκηνή του μαρτυρίου την λέμε, και όπου πηγαίναμε στην μέση η σκηνή και γύρω γύρω εμείς.
- Γιατί?
- Γιατί έτσι αισθανόμασταν ασφάλεια. Ξέρεις μικρή μου η έρημος είναι δύσκολη.
- σιγά γιαγιάκα… τι δύσκολη? …άμμος , ήλιος, μια χαρά ήταν
- ναι , αλλά και φίδια και δηλητηριώδεις σκορπιοί και ληστρικές φυλές και πολύ κρύο το βράδυ, καυτός ήλιος την μέρα και και και …ξέρεις παιδί μου πόσοι πέθαναν αυτά τα σαράντα χρόνια που τριγυρνούσαμε στην έρημο ..ούτε που θυμάμαι…ούτε που ξέρω. Αυτές οι δυσκολίες μας έκαναν να ζούμε ενωμένοι ,αγαπημένοι ,χωρίς διακρίσεις , χωρίς ανισότητες. Ο θεός ήταν το κέντρο της ζωής μας , το στήριγμά μας , ο βοηθός μας ,ζούσαμε ασκητικά με λίγα , μόνο έτσι μπορούσαμε να επιβιώσουμε , ήταν τόσο πολλοί οι κίνδυνοι…..

...ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, (…) ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, αυτοί ήταν ,αγαπημένη μου εγγονή οι νόμοι του Θεού

ΚΑΝΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ από την Ειρήνη

- Η τάξη πρέπει να είναι πάντα καθαρή και τακτοποιημένη.

- Καλό είναι οι μαθητές να έρχονται στην ώρα τους.

- Η φασαρία την ώρα του μαθήματος δεν βοηθάει τα παιδιά να συγκεντρωθούν.

- Αν σεβόμαστε τους άλλους σέβονται και εκείνοι εμάς.

- Η επιμέλεια και η προσπάθεια αμείβονται.

- Η βία και η επιθετικότητα δεν έχουν θέση στο σχολείο.

- Η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων βοηθά να λύνονται τα προβλήματα.

- Όλοι οι μαθητές είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα.

- Η διαφορετικότητα κάνει τη σχολική κοινωνία πολύχρωμη και όμορφη.

- Οι καθηγητές κοπιάζουν για μας, τους το ανταποδίδουμε με ευγένεια και αγάπη.

ΥΜΝΟΣ από την Ειρήνη

Πάνσοφε Θεέ
Εσύ που κρέμασες τα σύννεφα στον ουρανό, κι έκρυψες με στοργή τους καρπούς μέσα στη γη!
Εσύ που στροβιλίζεις τη γη μέσα στο σύμπαν, και φωτίζεις και ζεσταίνεις με τον ήλιο σου. Εσύ που αλλάζεις τις εποχές με τόση χάρη, και δίνεις χρώμα στη θάλασσα να κυματίζει.
Εσύ που τόσα θαυμαστά εποίησες.
Δώσε και στον άνθρωπο, αυτό το μεγαλειώδες

δημιούργημά σου, λίγη φώτιση και σύνεση και λογική.
Κάμε τον, σε παρακαλώ, να σεβαστεί τον παράδεισο που τον έταξες να ζει, και να είναι ευγνώμων σε Σένα γι’ αυτό.
Να σταματήσει να εξουσιάζει τα πλάσματα γύρω του, και τα στοιχεία της φύσης.
Να σταματήσει να δηλητηριάζει τον αέρα και να μολύνει τις θάλασσες.

Να αγαπήσει επιτέλους τη πλάση και τα ζωντανά που υπάρχουν σ’ αυτήν, και πάνω απ’ όλα ν’ αγαπήσει τον εαυτό του, και τον Θεό.
Εσένα! Μόνο έτσι θ’ αξίζει την ευλογία σου και την Βοήθεια και Προστασία σου.