23.1.09

Ειλικρινώς

Θεέ μου σε δοξάζω που με έφερες στη ζωή,
που έχω οικογένεια και συγγενείς.
Που δεν είμαι ορφανό κι’έχω μπόλικο φαγητό
Σε δοξάζω που έχω στέγη, που έχω ρούχα και νερό.
Που βλέπω κάθε μέρα τον καταγάλανο ουρανό.
Που βλέπω ήλιο και φεγγάρι και δεν είμαι και τυφλό,
τα δένδρα, τα φυτά, την φύση που βλέπω σε ευγνωμονώ.
Σ’ευχαριστώ που μ’αγαπάνε μα και που τους αγαπώ,
που έχω φίλους μα κι’εχθρούς, που κάνω λάθος, που πηγαίνω στο σχολειό,
που καμιά φορά φορτώνω τα μαθήματα στο κόκορα και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι, που γνώρισα ένα ωραίο αγόρι στη γειτονιά, που υπάρχει και το καλοκαίρι και ο χειμώνας, που υπάρχουν διακοπές, που έχω όλα όσα μπορώ να έχω, που βλέπω κάθε άνοιξη τα λουλούδια.
Σ΄ευχαριστώ μα και θρηνώ
Θρηνώ που κάποια παιδιά πεθαίνουν, που στερούνται το φαγητό, τη στέγη , το σχολείο, τα παιχνίδια, τα ρούχα, τους φίλους και αντί για αυτά πηγαίνουν να πολεμήσουν και δεν έχουν μα κανονική παιδική ηλικία όπως όλα τα άλλα παιδιά.
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου και εύχομαι όλα αυτά τα ωραία που ζω εγώ να μην τελειώσουν ποτέ και μια μέρα να χαρούν το ίδιο όλα τα παιδιά του κόσμου.

Από την Παναγιώτα Πούρη

Δεν υπάρχουν σχόλια: