Ποτέ πια

Σίγουρα ένας πόλεμος δεν φέρνειούτε ευτυχία ούτε γαλήνη, θα έλεγα ακριβώς το αντίθετο. Ιδιαίτερα όταν ένα παιδί βλέπει την πατρίδα του να χωρίζεται στα δυό, και τους συμπατριώτες του να μάχονται ο ένας τον άλλον και να δημιουργούνται αντίπαλα στρατόπεδα δηλαδή εμφύλιο πόλεμο , ζει πραγματικά έναν εφιάλτη.
Νιώθει θλίψη, αγανάκτηση, λύπη, απελπισία, απόγνωση.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ανάλογα με την ηλικία τα παιδιά βιώνουν πιο έντονα τα συναισθήματα που προανέφερα. Όμως πιστεύω πως όποια και αν είναι η ηλικία κάποιου τα συναισθήματα είναι τα ίδια καθώς και οι σκέψεις. Ίσως να υπάρχει διαφορά στην έκφραση αυτών των συναισθημάτων αλλά σε όλους κυριαρχεί η ίδια απόγνωση.
Συνεπαρμένη και εγώ από τις σκέψεις αυτές, ένα παιδί και εγώ, ήρθα στην θέση άλλων παιδιών της ηλικίας μου, λιγότερο τυχερών από εμένα, και μια προσευχή-ευχή ανέβηκε στα χείλη μου: Ποτέ, σας παρακαλώ, ποτέ και κανένα παιδί να μην ζήσει τον πόλεμο

Μητσοσκούρα Άννα