Εθελοτυφλούμε?

Ο πόλεμος είναι πραγματικά μια κατάρα. Ότι πιο καταστροφικό για τον άνθρωπο και κυρίως για τα μικρά παιδιά. βλέπουν τα ομορφότερα χρόνια της ζωής τους να θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους , είτε αυτός έχει τη μορφή του πετρελαίου, είτε των όπλων. Ο συνεχής αγώνας για την κατάκτηση της δύναμης για κυριαρχία και η απληστία στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων συνθέτουν μια εικόνα βαρβαρότητας και απανθρωπιάς.
Τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της κατάστασης, εμείς (τα παιδιά του Δυτικού κόσμου) δεν μπορούμε να τις βιώσουμε, παρά μόνο να πληροφορηθούμε από τα Μ.Μ.Ε. την αλήθεια, που είναι καθημερινότητα για τα παιδιά στην Παλαιστίνη, ή τα παιδιά στην Αφρική αλλά και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Έχουμε πολλά και ζητάμε ακόμη περισσότερα. Ξεχνούμε ότι είναι εκατομμύρια τα παιδιά στο κόσμο μας που λιμοκτονούν. Από την άλλη βλέπουμε διαρκώς γύρω μας μια σπατάλη και μια επίδειξη πλούτου που με οδηγεί στην σκέψη ότι η αδικία μας κατέκλυσε τον κόσμο. Η αδιαφορία και ο εγωισμός μας τυφλώνουν και δεν βλέπουμε το τι γίνεται εκεί έξω. Άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν έχουν 1 ευρώ για ένα εμβόλιο, δεν έχουν πόσιμο νερό και είναι αποκλεισμένοι από την βοήθεια που τους προσφέρουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου και οργή την ψυχή μου με αυτές τις σκέψεις. Το χειρότερο είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα.
Ο πόλεμος δεν είναι μια «φυσική» κατάσταση, κάτι δοσμένο από τον Θεό. Είναι έξω από την φύση μας και αντίθετο στην επιθυμία του Δημιουργού. Είναι η αιτία που χάνουμε την ανθρωπιά μας και την αγάπη μας.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ

Από την Σταυρούλα Παπαδοπούλου