Ο σπόρος...

Εσείς άνθρωποι , που αδιαφορείτε για το περιβάλλον , που δεν έχετε χρόνο να δείτε και να γευτείτε τη χαρά και την ομορφιά του , ακούστε με και τα λόγια μου βάλτε τα καλά στην καρδιά και στο μυαλό σας .
Κοιτάξτε το πιο μικρό λουλουδάκι, ακόμα και αυτό έχει τη χάρη του. Όμως οι περισσότεροι το αγνοούν, δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να δουν την ομορφιά του. Αλλά σε αυτό το μικρό λουλουδάκι αγαπητοί μου κρύβεται τόση σοφία και τόση ομορφιά. Σκεφτείτε , όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό σπόρο. Έπεσε στο έδαφος ανάμεσα σα άλλα λουλούδια ή αγριόχορτα. Με την πρώτη βροχή του Φθινοπώρου το χώμα έγινε μαλακό και ο σπόρος μπήκε μέσα . Έμεινε εκεί όλο το χειμώνα. Κρύφτηκε για να προστατευτεί από το κρύο και το χιόνι. Την άνοιξη ο ήλιος το ζέστανε και αυτό αποφάσισε να βγει πάλι στον κόσμο. Έβγαλε ένα μικρό βλασταράκι ως εμπροσθοφυλακή, έσπρωξε, στριμώχτηκε, κούνησε λίγο μια πετρούλα που από τις βροχές είχε καθίσει πάνω του και … νάτο. Πράσινο, ψηλόλιγνο, παίρνει ύψος και ψάχνει και αυτό μια θέση για να μπορεί να δει το φως. Δίπλα του και άλλα μικρά βλασταράκια πράσινα και αυτά, αγωνίζονται μαζί του για να τα δει ο ήλιος. Πολλά, τόσο πολλά που ο ήλιος για να τα ζεστάνει όλα κάθεται παραπάνω και μεγαλώνει την μέρα. Μάλιστα απορεί και αυτός, πως είναι δυνατόν η γη να αλλάζει έτσι χρώμα. Κίτρινη και καφέ το φθινόπωρο, γκρι το χειμώνα, πράσινη την άνοιξη. Πράσινη? Μα πως? Ο σπόρος μας και η παρέα του ευθύνονται. Αυτοί την πρασίνισαν τη γη. Αυτοί είναι που σε λίγο καιρό θα την γεμίσουν χρώματα. Τόσα πολλά χρώματα…Είναι να απορεί κανείς με τον καλλιτέχνη. Τέτοια φαντασία? τέτοια ομορφιά? τόση ποικιλία?
Ήρθε το καλοκαίρι και ο σπόρος μας που λέτε έγινε λουλούδι, κίτρινο και λίγο άσπρο στη μέση και γύρω του μελισσούλες πετούν στο κέντρο του φεύγουν και ξαναέρχονται. μα τι είναι αυτό που τις οδηγεί? Μα το χρώμα του βέβαια αλλά και αυτή η απίθανη μυρωδιά του. Και περνάει ο καιρός και η μέρα άρχισε να μικραίνει πάλι το λουλουδάκι μας έχασε την λάμψη του και την ομορφιά του, οι μέλισσες δεν το επισκέπτονται πια τα φύλλα του κιτρίνισαν, έγειρε αδύναμο χωρίς ζωή μαραμένο. Όμως εκεί κάπου στο άνθος του πολλοί μικροί σπόροι ωρίμαζαν όλο αυτό τον καιρό και τώρα πέφτουν στη γη περιμένοντας με τη σειρά τους την πρώτη βροχή του Φθινοπώρου να τα βάλει στη γη για να μπορέσουν να αντέξουν το κρύο και να κάνουν και αυτά τη δική τους διαδρομή συνεχίζοντας να ομορφαίνουν τον κόσμο, συνεχίζοντας τη ζωή.
Αυτά που σας είπα πιστεύω να σας άλλαξαν γνώμη και να κάνουμε όλοι μαζί μια προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο .


ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΑΒΙΔΗ